Πηγή:
Γιατί το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης δεν ενδιαφέρεται για τα ζώα; – Γιατί έτσι.
Από Ντέπυ Κουρέλλου
Δεν είναι το πρώτο νομοσχέδιο για τα δεσποζόμενα και αδέσποτα ζώα συντροφιάς που αποσύρεται και σίγουρα δεν θα είναι το τελευταίο. Σίγουρα, γιατί όταν οι αρμόδιοι του ΥΠΑΑΤ προσέρχονται στις συζητήσεις για κάποιο νέο σχέδιο νόμου, αγνοούν την πραγματικότητα, αγνοούν τι συμβαίνει στα πεζοδρόμια και στους δήμους της χώρας που τους έχουν ορίσει ως αρμόδιους. Δεν ξέρουν ή προσποιούνται πως δεν ξέρουν, διαιωνίζοντας αυτό που ξέρει καλύτερα κάθε δημόσια αρχή: τη μετατόπιση ευθυνών.
Νομοθετούν και νομοπαρασκευάζουν χωρίς να έχουν την ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα. Το νομοσχέδιο που αποσύρθηκε το μεσημέρι της Τρίτης «προς το παρόν», όπως είπε ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Βαγγέλης Αποστόλου, ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα.
Θέλετε να ξεκινήσουμε με τα απλά; Στο νομοσχέδιο, λοιπόν, που αποσύρθηκε αναφερόταν πως οι υιοθεσίες αδέσποτων ζώων θα προωθούνταν μόνο μέσα από τις ιστοσελίδες των δήμων και των περιφερειών. Τις ποιες; Ποιος πολίτης στη σημερινή υπερηχητικά ψηφιακή εποχή μπαίνει στο site του δήμου του; Εκτός, λοιπόν, από το να εξαιρούν από τη διαδικασία της υιοθεσίας τα φιλοζωικά σωματεία, τους ανθρώπους εκείνους δηλαδή που ευθύς εξαρχής μάζεψαν το ζώο, προτρέπουν τους ενδιαφερόμενους να μπουν στις αχανείς δημοτικές ιστοσελίδες, όπου η δράση για τα αδέσποτα ζώα –αν υπάρχει– είναι μια υποσημείωση.
Μια επίσκεψη στην ιστοσελίδα του μεγαλύτερου δήμου της χώρας, του Δήμου Αθηναίων, θα σας πείσει. Το ύφος, η αισθητική αλλά και οι πληροφορίες που παρέχονται για τα ζώα του δήμου που είναι διαθέσιμα προς υιοθεσία (https://www.cityofathens.gr/kathariotita-periballon/adespota-zoa) ξεπερνούν τον σχολιασμό. Φωτογραφίες –όταν υπάρχουν– με ζώα σε κλουβιά και τηλεγραφικές περιγραφές που αφορούν το φύλο και την ηλικία τους. Και όσο για τον ενδιαφερόμενο; Όποτε θέλει, ας κοπιάσει να το πάρει…
Τα φιλοζωικά σωματεία, πριν προχωρήσουν σε υιοθεσίες, κάνουν έλεγχο του χώρου του ενδιαφερόμενου, της οικογενειακής και οικονομικής του κατάστασης, εξετάζουν την εμπειρία και την πρόθεσή του. Κάνουν δηλαδή όλες εκείνες τις ενοχλητικές ερωτήσεις, προκειμένου να βεβαιωθούν πως ο ενδιαφερόμενος είναι ο κατάλληλος και όχι ένας ακόμη που θα περιορίσει τον σκύλο του σε ένα μπαλκόνι.
Το παραπάνω θα μπορούσε να θεωρηθεί και αφέλεια του υπουργείου, αν δεν ήταν μέρος μιας σειράς ανησυχητικών διατάξεων. Δεν είναι ανησυχητική η πρόταση ιδιοκτησίας ή φιλοξενίας ενός ζώου ανά 30 τετραγωνικά διαμερίσματος; Σωστά, δεν είναι ανησυχητικό, είναι ταξικός ρατσισμός.
Κι ενώ μόνο θετικά μπορεί να αντιμετωπιστεί η πρόθεση για υποχρεωτική στείρωση όλων των ζώων συντροφιάς, όχι απλώς των αδέσποτων, μόνο οργή προκαλεί η εξαίρεση εκείνων των ιδιοκτητών που μπορούν να διατηρούν σε διαμέρισμα αστείρωτους σκύλους διαφορετικού φύλου με σκοπό την αναπαραγωγή (ή τη «διαιώνιση της φυλής», όπως περιγράφει το υπουργείο την πρακτική του backyard breeder). Εξαιρεί δηλαδή τον μικροεκτροφέα –κατά κύριο λόγο παράνομο– που έχει δυο πεκινουά στο σπίτι του και τα ζευγαρώνει δύο φορές τον χρόνο πουλώντας τα οκτώ κουτάβια που κάνει η σκυλίτσα του προς 300 ευρώ το ένα – μαύρα και αδήλωτα.
Δεν έχει καμία αξία αναφοράς το τέλος υπέρ των ταμείων των δήμων για την ενίσχυση των προγραμμάτων διαχείρισης αδέσποτων ζώων, γιατί πολύ απλά αυτά δεν υπάρχουν.
Το υπουργείο θέλει να μας πείσει πως πράγματι στους δήμους της χώρας εκπονούνται προγράμματα διαχείρισης αδέσποτων ζώων, πως υπάρχουν καταφύγια, πως υπάρχει Δημοτική Αστυνομία που επιβάλλει πρόστιμα, πως υπάρχουν τμήματα Αστικής Πανίδας και εκπαιδευμένο προσωπικό που πραγματοποιεί την περισυλλογή και περίθαλψη αδέσποτων ζώων.
Οι περισσότεροι δήμοι που γνωρίζω έχουν έναν υπάλληλο, ανεκπαίδευτο, που, κυρίως, απαντάει στα τηλέφωνα παραπέμποντας τους δημότες στα τοπικά φιλοζωικά σωματεία για να βρουν τη λύση. Και όσοι δήμοι, πράγματι, έχουν πρόγραμμα διαχείρισης αδέσποτων ζώων δεν διαθέτουν επανδρωμένο για τις περιστάσεις όχημα, παρά σαραβαλιασμένα φορτηγάκια, χωρίς φυσικά εκπαιδευμένο για διασώσεις, απεγκλωβισμούς ή έστω για περισυλλογή προσωπικό. Αντίθετα, οι δήμοι επαφίενται σε κάποιους φιλόζωους και φιλότιμους δημοτικούς υπαλλήλους, τους οποίους, πέρα από τη δουλειά πεζοδρομίου, επιβαρύνουν με τη διατήρηση αρχείων κτηνιατρικών πράξεων, την εκπόνηση υιοθεσιών, την επανατοποθέτηση των ζώων, τις καταγγελίες κακοποίησης, τα παράπονα των δημοτών, τα επείγοντα περιστατικά, την επικοινωνία με το υπουργείο και την περιφέρεια και φυσικά την επιμέλεια εορτών με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, τότε που όλοι φοράνε τα καλά τους και φωτογραφίζονται αγκαλιά με ένα κουτάβι. Και όλα αυτά τα απαιτούν από έναν άνθρωπο, την ίδια στιγμή που στο Πρωτόκολλο για να βάζουν σφραγίδες έχουν… τρεις.
Και όσοι δήμοι έχουν αυτά τα υποτυπώδη προγράμματα βρίσκονται σχεδόν αποκλειστικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, γιατί στην περιφέρεια γίνεται… σφαγή. Στην επαρχία, όπου ένα αστυνομικό τμήμα αντιστοιχεί σε επτά και δώδεκα χωριά, όποιος βρει το κουράγιο να καταγγείλει κακοποίηση πρέπει να κάνει και την προσευχή του το περιπολικό να έχει βενζίνη και ο αξιωματικός υπηρεσίας άνθρωπο να στείλει. Στην επαρχία, όπου στα μαντριά, στα ποιμνιοστάσια και στα σπίτια κυνηγών ο εμβολιασμός, η στείρωση και η σήμανση των ζώων είναι άγνωστες λέξεις. Στην επαρχία, όπου ακόμα και οι αγροτικοί κτηνίατροι είναι δυσεύρετοι, τα φιλοζωικά σωματεία με ηρωισμό προσπαθούν να κάνουν όσα η πολιτεία φαντασιώνεται πως ήδη υπάρχουν.
Ναι, είναι ξεκάθαρο πως αυτό το νομοσχέδιο μοναδικό σκοπό είχε την αδρανοποίηση των εθελοντών, των φιλοζωικών σωματείων. Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η διάταξη που απαγορεύει στους κτηνιάτρους να παράσχουν αξιολόγηση και εξετάσεις σε οποιοδήποτε ζώο δεν φέρει ηλεκτρονική σήμανση; Δηλαδή ο φιλόζωος που βρήκε τρία γατάκια στον δρόμο και κάνει το προφανές, τα πηγαίνει σε κτηνίατρο, πρέπει να επωμιστεί το τσιπ αξίας 40 ευρώ επί τρία; Και το εγκαταλειμμένο ζώο πρέπει να τιμωρηθεί επειδή ο ιδιοκτήτης του δεν το σήμανε; Και, αντίστοιχα, να τιμωρούνται οι πολίτες που καταγγέλλουν κακοποίηση ζώων, στην περίπτωση που το δικαστήριο αθωώσει τον κατηγορούμενο;
Αναρωτιέται κανείς αν κάποιος υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης έχει επισκεφτεί το Διαδημοτικό Κέντρο Περίθαλψης Αδέσποτων Ζώων που λειτουργεί στο Σχιστό Περάματος πριν αρχίσει να μιλάει για δημοτικά καταφύγια. Υπό ποιο καθεστώς λειτουργεί και τι γίνονται τα ζώα που καταλήγουν εκεί;
Αναρωτιέται κανείς γιατί, αφού όλες οι κυβερνήσεις θέλουν την εξάλειψη των αδέσποτων ζώων, δεν δημιουργούν δημοτικά κτηνιατρεία, όπου η στείρωση θα κοστίζει 50 ευρώ και όχι 150 ευρώ που στοιχίζει σήμερα στα ιδιωτικά κτηνιατρεία. Ή γιατί δεν επιτρέπουν σε ξένους εθελοντές κτηνιάτρους να έρθουν στη χώρα μας για να κάνουν μαζικές, δωρεάν στειρώσεις. Ή γιατί δεν απαγορεύεται, έστω για ένα διάστημα δέκα ετών, η πώληση μικρών ζώων στα pet shops. Γιατί δεν διενεργούνται επιστάμενοι έλεγχοι ώστε να ξετρυπώσουν τους παράνομους εκτροφείς; Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Μια εφημερίδα με μικρές αγγελίες αρκεί για να ξεκινήσουν την έρευνά τους.
Μετά και από αυτή την προσπάθεια του κ. Τσιρώνη –ανεξάρτητα αν το νομοσχέδιο αποσύρθηκε– γίνεται πλέον ξεκάθαρο ότι στο ΥΠΑΑΤ ασχολούνται μόνο με τα παραγωγικά ζώα και τα σφαγεία, και σίγουρα ούτε εκεί επιτυχημένα. Υπηρετούν, πάντως, τη λογική εκμετάλλευσης των ζώων και όχι της προστασίας τους.
Όπως βέβαιο είναι πως το φιλοζωικό κίνημα είναι το πλέον ακμαίο, μαχητικό και πάντα σε επαγρύπνηση. Μέσα σε μία ημέρα από τη στιγμή που το νομοθέτημα τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση, αποσύρθηκε. Γιατί στα σχόλια υπήρχε επιχειρηματολογία και όχι αφορισμοί. Και όταν αγωνίζεσαι για ιδανικά, και όχι για καρέκλες, στο τέλος νικάς.